Henrik Kröner is met zijn werk vertegenwoordigd in het 3e deel van Digging up the Rhizome, samen met Marjolijn de Wit. 5uur…!!! interviewde hem over de totstandkoming van zijn werk, de oorsprong van terugkerende beeldelementen en zijn samenwerking met Marjolijn tijdens het inrichten van de expositie. Dit laatste deel van Digging up the Rhizome is nog t/m zondag 2 februari te zien bij Circa…dit in Arnhem.
5uur…!!! Je laat allemaal werken op ruitjesdoek zien, dit is een opmerkelijk terugkomend uitgangspunt in je werk. Waarom kies je voor deze bedrukte en in vergelijking tot conventioneel canvas kwetsbare stof?
HK Er zijn verschillende redenen: het doen alsof en dat niks lijkt zoals het is, vind ik altijd heel boeiend. Concreet gezegd, in de ene serie lijkt het doek op papier: dan is het doek geprepareerd en van klein formaat, ongeveer A4. In een andere serie is het ruitjesdoek ongeprepareerd en van groot formaat. Daarin heeft het werk een bepaalde stofuitdrukking waar ik naar op zoek ben. Het pigment van het kleurpotlood ligt mooi bovenop het doek waardoor de kleur bijzonder intensief is. Het doek is vrij transparant zodat het licht van de onderliggende muur wordt weerkaatst.
5uur…!!! Je behandelt dit doek op ogenschijnlijk tegenstrijdige manieren: de ene keer is het doek gewoon drager van pigment, op een ander moment schilder je op de achterkant van het doek waardoor kleuren en vormen er lichtjes doorheen schijnen. Hier functioneert het doek als een barrière en maakt het de voorstelling op de achterkant onbereikbaar. Of je krast de verf weg waardoor het blootgelegde witte doek de figuratie weergeeft. Soms volg je het ruitjespatroon, dan weer negeer je met figuratie dit grid. Zijn deze veelvoudige werkwijzen impulsieve keuzes of is het een spel met of tegen het raster?
HK Er zijn drie werkgroepen waarin ik het ruitjesdoek gebruik, wat best veel tijd gekost heeft om te ontwikkelen: veel materiaalonderzoek, verschillende recepturen en heel veel trial-and-error. Dingen die zeker spelen zijn het doorschijnende van het doek, de onderliggende verflagen zichtbaar maken of de achterkant van een schilderij laten zien. Ik ben nog niet zo ver om door het doek heen te prikken of te snijden. Hmm! Dat heeft natuurlijk ook al iemand gedaan, Fontana!
The grid is natuurlijk een erg beladen kunstbegrip. Dus als je dit gebruikt – hoe dan ook – refereer je aan de kunstgeschiedenis, met name de abstracte schilderkunst. Als ik dit in mijn werk eruit wil laten zien als een uitgescheurd vel papier uit een schoolschriftje, dan krijg je een botsing van hogere en lagere kunst.
Verder is het raster ook een houvast. Als ik de drie verschillende series naast elkaar laat zien zou de kijker zich af kunnen vragen of het werk wel door een en dezelfde persoon is gemaakt.
5uur…!!! Zou je iets willen vertellen over de verbinding of het onderscheid tussen de formele abstractie van het inkleuren van het ruitjesdoek met de getekende figuratie die zich aan het raster onttrekt ?
HK Ik kan me voorstellen, dat als iemand dit werk voor het eerst ziet erbij denkt: waar is de kunstenaar toch mee bezig! Het lijkt allemaal zo tegenstrijdig, niet coherent en misschien zelfs onverschillig. Voor mij voelt het juist heel natuurlijk aan, ook omdat het met de tijd zo gegroeid is. Picabia zei: Unser Kopf ist rund, damit das Denken die Richtung wechseln kann. Dat klinkt heel postmodernistisch, maar nogmaals: dit is heel natuurlijk en vanzelfsprekend, anders herhaal je je algauw je hele leven.
5uur…!!! Maak je onderscheid tussen een tekening en een schilderij?
HK Het is altijd leuk om categorieën te hanteren en ermee te spelen: binnenste-buiten keren, upside down, push and pull … Ik denk dat schilderen en tekenen geen tegenstelling vormen, zij werken eerder hand in hand. Wat mij wel interesseert is om een tekening op een schilderkunstige manier te benaderen en vice versa.
5uur…!!! In je meer figuratieve schilderijen toon je vaak losse elementen. Waar komen de verschillende onderdelen vandaan? Vormen zij een persoonlijk verschlüsselt verhaal of ontstaat het verhaal intuïtief-creatief tijdens het maken?
HK Ik heb een vormenvocabulaire. Soms komt er iets nieuws bij en soms verdwijnt er iets. Dit vocabulaire is intuïtief ontstaan maar ook geëvolueerd. Het zorgt ervoor dat mijn werk niet te ausgedacht over komt, dat hoop ik in ieder geval! Maar het heeft heel veel tijd nodig. Idiosyncrasie is weer zo’n begrip dat ik heel boeiend vind. Of de mythe van de kunstenaar. Op die manier zijn deze elementen wel persoonlijk verschlüsselt. Ik moet wel toegeven dat mijn archief waaruit ik put, met afbeeldingen en plaatjes enzovoort, heel beperkt is. Ondanks al die mogelijkheden van het www. Ik heb een schoenendoos vol met foto’s and that’s it. Dat is heel fijn en beschermt mij tegen een al te grote mind pollution.
5uur…!!! In het samenwerkingsproces met Marjolijn de Wit heb je spijkers door een schilderij geslagen om onderdelen van Marjolijns werk ervoor te bevestigen. Een handeling die niet iedereen in zijn werk zou toelaten. Wat prikkelt je om dit wel te doen?
HK Hierboven heb ik al Fontana genoemd en mijn fascinatie om door de beelddrager heen te schrijden. Ook houd ik van kunstenaarsanekdotes. Eerlijk gezegd was ik niet zo tevreden over het schilderij en het is ook al best oud – van 2007, denk ik. Misschien was het gewoon nog niet af. Nu wel, met behulp van Marjolijn. Ik vind zelf dat je als kunstenaar altijd open moet blijven staan voor het avontuurlijke.
5uur…!!! Zitten er, zoals bij een plaat die je van achter naar voren afspeelt, verborgen elementen in je werk waarvan alleen jij iets afweet?
HK Of course, but just for the in-crowd!
5uur...!!! 